COLUMN: Wat brengt ons de transferperiode?

Beste Feyenoord-vrienden,

Het is dus volop komkommertijd. De tijd tussen het kortelings afgelopen en naderbij komende (nieuwe) seizoen in. De interim-periode ook van transfers. Van komen en gaan van spelers. Passanten van de club, de enige echte stayer is Het Legioen.

Maar ook dat is een “instituut” waarin voortdurend mutaties plaatsvinden. Generaties die elkaar opvolgen. Ik bevind mij al enige tijd in de frontlinie van die als zodanig betitelde supportersschare van de mooiste club van Nederland. En mijn vierjarige kleindochter is vanaf haar geboorte lid van de Kameraadjes. Hopelijk groeit ook zij uit tot een echte supporter en anders, gezien de afstand van Deurne tot De Kuip, in ieder geval tot een fan van ons dierbare Feyenoord.

Feyenoord lijkt intussen beet te hebben met de Italiaanse Wilfried Gnonto, wiens voornaam dus meer Vlaams dan Italiaans overkomt. Daarmee zou onder meer PSV zijn afgetroefd en dat is toch wel heel bijzonder. Want dat gebeurt zelden.

Andersom heeft PSV ons al meer dan een halve eeuw op grote schaal op de transfermarkt de voet dwars gezet. In 1995 was Tomasz Iwan één van de schaarse uitzonderingen dat Feyenoord PSV aftroefde. Alleen moest hij opboksen tegen het fenomeen Gaston Taument en indien deze balvirtuoos het op zijn heupen had was de Pool feitelijk volstrekt kansloos op de rechtsbuitenplaats. Uiteindelijk vertrok hij in 1997 alsnog naar PSV.

Een ander voorbeeld dat we zowaar PSV te glad af waren was met Kees van Wonderen, waarvan Feyenoord heel lang (8 jaar) en ook heel veel plezier zou hebben als karaktervolle centrumverdediger. Met hem won Feyenoord de landstitel (1999), de Johan Cruijff-schaal (eveneens 1999) en als klap op de vuurpijl de UEFA-Cup in 2002.

Goed, een Italiaanse belofte is dus nadrukkelijk in beeld. Zou met Feyenoord al rond zijn, maar ja nu zijn “eigenaar” FC Zürich nog. We kunnen alleen maar lijdzaam en in stilte hopen dat de clubs er samen uit komen. Een Italiaans toptalent en international van de Azzuri, slechts achttien jaar oud. Mocht het dus lukken, dan heeft Frank Arnesen zich wederom als top-technisch directeur bewezen.

Met “eeuwig” schaarse middelen vorig seizoen een team bijeen gesprokkeld dat de eerste finale van het Conference League toernooi bereikte. Het is uiteraard geen Champions League, maar een koekenbakkerstoernooi is het natuurlijk ook weer niet met AS Roma als uiteindelijke winnaar met “slechts” 1-0 winst op ons Feyenoord.

En gaat het met de Italiaan alsnog niet lukken, dan valt de Deen niets te verwijten. Hij moet met uiterst schaarse middelen het optimum bereiken en daar is behalve grenzeloos veel creativiteit en een helicopterview over de spelers- en transfermarkt ook een flinke dosis opportunisme en geluk bij nodig.

Heel veel factoren spelen daarbij een rol zoals de opstelling van de club met wie zaken moet worden gedaan, de desbetreffende speler zelf, de transferwaarde, het aspect van al dan niet nog contract-gebonden, de concurrerende, rivaliserende clubs (voor ons is dat jaar in jaar uit met name PSV), de uitslag van een eventuele keuring en wat niet al.

Er gaan natuurlijk ook heel goede en nuttige spelers vertrekken. Bryan Linssen, Cyriel Dessers, Tyrell Malacia en zeer waarschijnlijk ook weer Guus Til. De hamvraag is ook of de Colombiaan Luis Sinisterra nog minstens één seizoen blijft, de scheelt met recht een slok op een borrel.

Dan nog even de beide onderscheidingen van achtereenvolgens Arne Slot (Rinus Michels Award) en Bert van Marwijk (oeuvre-prijs voor zijn totale werk als trainer). Leuk voor beide heren, maar ook terecht?

Arne kunnen we vooralsnog het voordeel van de twijfel geven. Heeft speltechnisch zeker wat neer gezet, al kwam dat lang niet altijd (helemaal) uit de verf. Won nog geen enkele prijs, in de beker de eerste ronde eruit en maar één keer overtuigend een topwedstrijd gewonnen in de competitie, uit tegen PSV (voor mij persoonlijk en gevoelsmatig wel meteen de belangrijkste wedstrijd van het jaar).

Maar kwam dus warempel in de finale van de Conference League en dat was uiteraard een prestatie van formaat, al werd dat allesbeslissende en o zo cruciale duel dus helaas verloren. En daarmee de laatste kans op een prijs, hetgeen meteen de hoofdprijs voor Nederland zou zijn geweest.

Maar ten aanzien van Bert ben ik minder positief. Mijn scepsis jegens hem heb ik vanaf de tweede helft van zijn eerste seizoen bij Feyenoord (2000-2001) gekoesterd, al had hij ook al meteen de voorronde tot plaatsing in een Europees toernooi verloren. Maar tot de winterstop liep het in de competitie wel aardig en zelfs veelbelovend met “slechts” twee nederlagen op zak.

Na de winterstop werd het echter een drama met nog eens acht nederlagen en dus in totaal tien zeperds. De reddingsboei van zijn loopbaan is het winnen van de UEFA-Cup geweest, een seizoen later. Al gebeurde dat mijns inziens eerder ondanks dan dankzij de schoonvader van Mark van Bommel.

De selectie die mét hem dat grote succes binnen haalde was ook opvallend sceptisch omtrent de inbreng van Bertje. Maar omdat het – behoudens de escape tegen PSV – crescendo ging, bleven strubbelingen uit. Succes werkt dan als Haarlemmer olie. En bij dat laatste maakte niet de inbreng van BvM, maar ene Pi-air het doorslaggevende verschil. Zonder de lange West-Brabander had Feyenoord dat toernooi never nooit niet niemals jamais gewonnen.

En Bert was als matige trainer die in vijf seizoenen tijd met een best wel sterke selectie niet één keer de landstitel pakte met Feyenoord bijna helemaal een zondagskind geweest indien Robben de Spaanse doelman Casillas in 2010 gewoon had omspeeld of met een lobje had verschalkt. Want dan had Oranje na drie pogingen dan toch de meest prestigieuze voetbalprijs op Aarde in ontvangst kunnen nemen. En was zijn reputatie als absolute topvoetbalcoach onaantastbaar en van eeuwigheidswaarde geweest.

“Het kan verkeren!” zei Bredero.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart