COLUMN: Komkommertijd

Beste Feyenoord-vrienden,

Na de anticlimax van vorige week is thans de komkommertijd begonnen. Het is nu weer een kwestie van vooruit kijken in de hoop op betere tijden in de competitie en nationale beker. En uiteraard ook om weer zo ver mogelijk te komen in Europa, deze keer in de Europa League. De focus is de komende weken gericht op de transfermarkt. Wie gaat er weg, wie blijft er en wie wordt er gehaald. Het jaarlijkse scenario.

Vast staat inmiddels dat Dessers toch vertrekt. Niet de contractuele vraagprijs van 4 miljoen Euro bleek het struikelblok, maar de persoonlijke eisen van de speler zelf. Ik vind het volkomen terecht dat Feyenoord daar niet op is ingegaan.

Zeker heeft de Belg veel gebracht het afgelopen en achteraf dus eenmalige seizoen, maar als we de drie grootste centrumspitsen welke Feyenoord ooit in het betaalde voetbal in zijn selectie had rondlopen (Cor van der Gijp, Ove Kindvall en Pierre van Hooijdonk) als maatstaf nemen, dan kan Dessers geen enkele vergelijking doorstaan.

Dat drietal was qua individuele klasse van de buitencategorie. We zouden Cyriel naar mijn smaak ook nog niet volledig kunnen indelen bij de vele echte topspitsen welke Feyenoord in zijn clubhistorie rijk is geweest zoals Nico Jansen, Lex Schoenmaker, Dirk Kuyt, Roy Makaay, Jon Dahl Tomasson, Nicolai Jorgensen (slechts één seizoen in topvorm), Graziano Pellé, John Guidetti, Ruud Gullit (toen nog niet zo goed als later) en Henk Groot.

Het is uiteraard geen limitatieve maar een enumeratieve opsomming die nog verder zou kunnen worden aangevuld. Deze spitsen speelden overigens niet allemaal met een rugnummer 9. Hoe dan ook, Dessers vertrekt dus weer.

Onze technisch directeur Frank Arnesen zal er naar de mogelijkheden ongetwijfeld weer in slagen een redelijke selectie bij elkaar te sprokkelen. Wat dat betreft heeft hij de afgelopen twee seizoenen al zijn visitekaartje afgegeven. En verder moeten we dus maar weer afwachten of Feyenoord het komende seizoen wél weer een serieuze concurrent wordt van vooral Ajax, maar secundair ook wel degelijk van PSV.

Want uiteindelijk stonden we – ondanks het (uit)zicht op de mooiste van het afgelopen seizoen haalbare (internationale) prijs – toch weer met lege handen. Een verloren finale is nu eenmaal geen prijs en zeker niet historisch gezien en PSV pakte wél twee prijzen. En aangezien wij juist qua aantal gewonnen bekers nog wel een voorsprong hebben op PSV is dat toch een beetje zuur.

Maar ja, we kennen wat Feyenoord betreft de mantra van Gerard Cox en het is inderdaad vaak een “onduldbaar” zwaar lijden om als Feyenoord-supporter door het leven te gaan. Dan ben je in de loop der tijden nogal eens het mikpunt van spot en plagerijen. Vervul je de rol van aandoenlijke risee op je werkplek en verdere sociale omgeving.

Vaak vindt de jennerij plaats door opportunistische meelopers, “langs-de-lijn”-supporters en andere seizoenkaartloze voetbalnitwits die een stadion meestal alleen van de buitenkant hebben gezien. Maar ja, die zou je het liefst de mond snoeren met goede resultaten van je dierbare Feyenoord, maar helaas zijn we maar al te vaak een “net niet-club”. Het nu voorbije seizoen was daar weer een voorbeeld in optima forma van.

Dat weerhoudt gelukkig verreweg de meeste supporters er niet van hun club door dik en dun en in voor- én tegenspoed hondstrouw te blijven. Ik gun al die standvastige leden van de mooiste supportersschare van Nederland, verenigd in het Legioen (van eer), van harte dat er ooit nog eens structureel mooiere tijden aanbreken, zoals ik in mijn jeugd meemaakte.

Met in de jaren zestig vier landstitels, twee KNVB-bekers, de Nederlandse primeur van een halve finale EC I en aan het eind van dat decennium uitmondend in de winst van diezelfde EC I alsmede de Wereldbeker. Als één megagroep supporters dat verdient is het wel ons nooit verzakende Legioen!

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart