COLUMN: Feyenoord-stress

Beste Feyenoord-vrienden,

Nog drie dagen te gaan, dan weten we waar we aan toe zijn. De dood of de gladiolen. Vom Himmelhoch jauchzend oder zum Tode betrübt. De Feyenoord-stress zwelt aan. Bij mij is die er bij nagenoeg alle wedstrijden. Zelfs bij een 3-0 voorsprong ben ik nog niet gerust.

De al ietwat ouderen onder ons herinneren zich nog wel de 1-3 uitzege bij VFB Stuttgart op 15 september 1998. Met Julio Ricardo Cruz en Jon Dahl Tomasson in de ploeg werden de Zuid-Duitsers in hun thuishaven helemaal zoek gespeeld. Don Leo Beenhakker werd na afloop door Duitse journalisten gevraagd wat het verschil maakte tussen de Duitse en Nederlandse ploeg. Leo antwoordde branieachtig: “Haben Sie eine Stunde?” Die blufferij kwam hem duur te staan, want in De Kuip werd het een debacle met een 0-3 zeperd.
#RP “Haben Sie eine Stunde?” Beenhakker graaft eigen graf met arrogantie richting Duitsers - Voetbalflitsen.nl - het leukste en opvallendste voetbalnieuws!

Gelukkig voor iedereen die ons dierbare Feyenoord een warm hart toedroeg verloren de selectie en haar technische staf na dat debacle niet hun hoofd en werd Feyenoord dat seizoen wel met een straatlengte voorsprong landskampioen. Om vervolgens direct na het definitief veilig stellen van de titel met 6-0 in Mokum van het veld te worden geveegd.

Tot woede van Gerard Cox, die zijn frustratie spuide in de toen nog bestaande papieren Feyenoord-krant. Was zijn zelfverklaarde zeldzame lol om Feyenoord meteen weer om zeep gebracht, uitgerekend tegen de door hem betitelde Zodenzonen.

De stress om Feyenoord. Ik ben er al jaren mee behept. Gelukkig niet lichamelijk, geen hartkloppingen of iets dergelijks. Ook dat laatste is een lange tijd in mijn leven wel anders geweest. Ooit, in hét jaar van de flower power (1967), moest ik na twee jaar worstelen met belemmerende omstandigheden afscheid nemen van mijn eerste allesomvattende jeugdliefde. Mijn toenmalige hartsvriendin zat op het moment van kennis maken op de MMS, een voorloper van de HAVO, maar dan speciaal voor meisjes.

Ik was met alleen een MULO-diploma gaan werken en werd door haar dominante vader, die als krijgsgevangen marinier de hel van de Burma-spoorweg had doorstaan, op voorhand gewogen en te licht bevonden. Het zou twee jaar blijven schuren en werken als de druppel petroleum in een tank met melk, welke de hele inhoud ongenietbaar maakte.

Na twee jaar gaf ik de ongelijke (intra- en interpersoonlijke) strijd op maar de grote winst voor mijn verdere leven was wel dat ik dankzij mijn kraterdiep ingeslagen gevoel á la de Eindhovense zanger Armand tot op het bot te zijn vernederd weer begonnen was met studeren en daar vorig jaar pas definitief mee ben gestopt, in mijn 74ste levensjaar.
Armand - Ben ik te min (2005) - YouTube

Maar ik hield dus lange tijd wel blijvende lichamelijke klachten aan die vastgelopen relatie over. Ik was pas twintig maar liep de deur plat bij eerst de huisarts en daarna allerlei specialisten. De onderzoeken leverden echter niets op.

Ik ging gewoon in militaire dienst. Achttien maanden als dienstplichtig korporaal bij (toen nog) Hare Majesteits Koninklijke Luchtmacht. Ik liet mij bij dat krijgsmachtonderdeel eveneens een paar keer medisch doorlichten maar ook daar kon geen diagnose worden gesteld.

Inmiddels was het meest historische clubjaar voor Feyenoord aangebroken. Op 28 januari 1970 zwaaide ik af en Feyenoord stond op dat moment in de kwartfinale van de EC I. Ten koste van Vorwärts Berlin en Legia Warschau werd de finale bereikt.

Ik volgde de wedstrijden via de tv en dat ging mij toen nog redelijk af al hield ik het destijds ook reeds af en toe niet meer. Mijn toenmalige verloofde en ik keken samen naar de finale in de woning van haar ouders, boven hun petit restaurant in Lekkerkerk. En bij de thuiswedstrijd om de Wereldbeker zaten we daar zelfs met de hele familie te kijken, terwijl mijn toen nog aanstaande schoonouders helemaal niets met voetbal hadden.

Zij waren maatschappelijk en politiek zeer actief, mijn charismatische schoonvader werd later nog raadslid en wethouder in Zeeland, maar voetbal was voor hen een ijle zone. Echter, mijn schoonmoeder besefte dat zo’n wedstrijd om de Wereldbeker een unieke happening was en keek de eindstrijd helemaal uit. Een draak van een wedstrijd, maar die wel werd gewonnen. Ons dierbare Feyenoord veroverde op 9 september 1970 voor eeuwig de eretitel van nationale Wereldbekerprimeurhouder.

Kocht ik in die jaren nog gewoon losse kaartjes voor thuiswedstrijden, nu heb ik alweer decennia lang een seizoenkaart in vakkie UU. Tussen de eigen supporters inzittend gaat mij dat mentaal prima af en is meestal het volop genieten geblazen maar af en toe ook ongelofelijk balen. It’s all in the game.

Echter, Feyenoord via de tv volgen doe ik mijzelf al vele jaren niet meer aan. Tijdens het kampioensseizoen 1998-1999 volgde ik de uitwedstrijden van Feyenoord nog live via Canal+ maar dat zou ik anno 2022 niet meer kunnen opbrengen.

Terwijl juist de lichamelijk voelbare maar tot 2003 nooit herleidbare fysieke “klachten” sinds mijn bypassoperatie in dat jaar alsnog uit mijn leven zijn verdwenen. Hetzij als bijvangst na de forse medische ingreep, hetzij door de medicatie dan wel door een combinatie van beide. Het niet meer kunnen harden van het live volgen van mijn dierbare club via het grote flatscreen scherm is dan ook een puur mentale kwestie. Uitkomst is het “rechtstreeks” volgen van die wedstrijden via het altoos uitstekende live verslag van Don Paul op deze website.

Ik blijk lang niet de enige supporter die het mentaal nauwelijks tot niet kan opbrengen Feyenoord live via de tv te volgen. Telefonisch seperaat afgenomen interviews met de bekende medicus en ic-specialist prof. dr. Diederik Gommers en met mij door journalist Maurice Laparlière van Omroep Rijnmond en opgenomen in onderstaand artikel en waarin hij ook bij zichzelf te biecht ging is alleszeggend wat die mentale kwestie betreft.
https://www.rijnmond.nl/nieuws/1500312/sommige-diehard-fans-krijgen-zoveel-stress-van-feyenoord-kijken-mijn-broer-gaat-met-de-auto-naar-de-wasstraat-tijdens-de-wedstrijd

Het zegt iets over het gemeenschappelijke Feyenoord-gevoel, dat ons drieën samenbindt in onze grenzeloze liefde voor en betrokkenheid bij de roemruchte club van Zuid en waar ook het AD gisteren over schrijft (het is een premiumartikel en zal niet door iedereen te openen zijn).
Ajax mag qua getallen dan groter en succesvoller zijn, Feyenoord wordt gemiddeld genomen intenser beleefd | Finale Conference League | AD.nl

Tenslotte wat onze kansen in Tirana betreft. Die zijn volgens mij fifty-fifty. Het raffinement van Mourinho tegenover de spelopvatting van Arne Slot. Feyenoord presteerde in zijn laatste drie duels buitengewoon matig en haalde er slechts vier van de negen te verdienen punten mee.

De finale zal tijdens die wedstrijden al aardig post hebben gevat tussen de oren van de Feyenoord-finalisten. Een kleine troost is dat dit in 1970 niet anders was. Feyenoord speelde destijds een aantal thuisremises tegen relatieve laagvliegers als Go Ahead, NEC en Sparta.

Toen de finale in beeld kwam werd opgemerkt dat Celtic elf Schotten had en Feyenoord géén schot. En net als toen was er een keepersprobleem, dat juist in een speciale wedstrijd pijnlijk zichtbaar werd toen Feyenoord wél uitstekend presteerde en Ajax in het Olympisch Stadion overklaste. Bij een stand van 1-3 werd een loepzuivere goal van Ove Kindvall ten onrechte afgekeurd en kwam Ajax dankzij blunders van Eddy Treytel alsnog en zwaar onverdiend langszij (3-3).

Het werd voor de legendarische Ernst Happel aanleiding om op de inmiddels zesendertig jaar oude (en in zijn beste jaren) absolute topkeeper Eddy Pieters Graafland nog voor één keer een beroep te doen. Hetgeen super Eddy na enige aarzeling accepteerde. Voor een dergelijk dilemma staat Arne Slot nu ook. Hij zal als het even kan een beroep doen op de van een taaie blessure herstellende Justin Bijlow, ondanks diens gebrek aan wedstrijdritme.

We kunnen alleen maar hopen en “bidden” (voor de humanisten en atheïsten onder ons “duimen”) dat zowel de opgestelde voetballers als de doelman, wie het ook moge worden, woensdagavond aanstaande gezamenlijk in bloedvorm zijn. Want alleen indien zij allemaal in staat zijn boven zichzelf uit te stijgen maken we een kans tegen de uitgenaste Mourinho en diens ploeg.

Hoe dan ook, mijn jongste zoon gaat met mijn plaatsbewijs naar de wedstrijd toe en ik ga mijn plicht doen als gemeenteraadslid in Deurne door het bijwonen van een speciale commissievergadering. Dat bespaart mij dan meteen een hoop stress. En zo heeft, om oud-Feyenoorder Johan Cruijff te citeren, elk nadeel zijn voordeel.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart