COLUMN: Het sportieve bankroet van een technisch directeur

Beste Feyenoord-vrienden,

Als scorende middenvelder bij Feyenoord heb ik Martin van Geel altijd ten zeerste kunnen waarderen. Hij scoorde in zijn loopbaan maar liefst 129 doelpunten, waarvan 127 in de Eredivisie. Weliswaar ook een aantal daarvan als spits, maar de meeste toch als aanvallende middenvelder. Bij Feyenoord scoorde hij in anderhalf seizoen maar liefst 24 keer vanuit de tweede linie en dat zullen niet veel andere middenvelders bij ons dierbare Feyenoord hem hebben voor- of nagedaan. Bovendien speelde hij in De Kuip tijdens de magere jaren tachtig, een uitermate armetierige episode uit de geschiedenis van het roemruchte Feyenoord die nu weer dreigt aan te breken, maar daarover later meer. In het seizoen 1989/1990 werd hij als nota bene toenmalig topscorer van de ploeg betrokken in een spelersruil met Ulrich van Gobbel, welke financieel gezien uiterst voordelig uitpakte voor Willem II. En hoe blij ik ook was met de komst van de even robuuste als razendsnelle Van Gobbel, ik zag de makkelijk scorende Martin van Geel toch met lede ogen naar de tricolores vertrekken.

Toen Van Geel als technisch directeur zijn opwachting maakte bij Feyenoord, heb ik in mijn wekelijkse column gerefereerd aan zijn opmerkelijk trefzekere verdiensten als doelpuntenmachine vanuit de tweede linie. Nu leert een spreekwoord ons dat een goed paard nog geen goede ruiter is, maar Van Geel deed het in de beginfase als technisch directeur zeker niet slecht bij Feyenoord. Hij verkocht Wijnaldum en Fer, wier beider contracten relatief snel zouden expireren en die alle twee niet wilden bijtekenen, voor prima transferbedragen aan achtereenvolgens PSV en FC Twente. In zekere zin was Van Geel succesvoller bij het verkopen dan bij het aankopen van spelers. De komst van Guidetti en Pelle werd hem min of meer in de schoot geworpen maar juist na het vertrek van die beide bij het Legioen uiterst populaire aanvallers brak voor Van Geel zijn meest succesvolle periode aan als technisch directeur van Feyenoord. Want vanaf het seizoen 2015/2016 tot heden werden dus vijf prijzen op rij gewonnen, waarbij ook een landstitel. Die trofeeën mocht Van Geel als technisch hoogst verantwoordelijk functionaris op zijn portfolio bijschrijven.

Maar nadat het in redelijkheid en naar eigentijdse maatstaven hoogst haalbare in de wacht was gesleept (de landstitel 2017), begon meteen de geleidelijke neergang. Van de vele extra miljoenen die dankzij de enkelvoudige deelname van Nederlandse clubs aan de Champions League (Ajax miste de boot in de voorrondes hetgeen Feyenoord extra miljoenen opleverde) heeft Martin van Geel als verantwoordelijk technisch directeur faliekante miskopen op zijn conto staan. De meest in het oog springende is die van Sofyan Amrabat, een transferdrama waarop in no time een miljoenenverlies werd geleden. Wie onderstaande link opent kan constateren dat vijf van de acht seizoenen waarin Van Geel nu de technische scepter zwaait als minstens onvoldoende kunnen worden beoordeeld. En dat is voor een TD met pluchekleefstof aan zijn zitvlak te veel van “het goede”.
https://www.voetbalprimeur.nl/nieuws/860163/doorgaan-of-vertrekken-acht-jaar-feyenoord-transfers-onder-martin-van-geel.html

Slechts kunnen roeien met de riemen die je hebt dan wel slechts kunnen springen zo ver als je polsstok lang is zijn waarheden als een koe. Maar in plaats van met oud geld nieuw geld te genereren verdampten de CL- en transfermiljoenen in ijltempo met als resultaat dat Feyenoord financieel weer helemaal aan zijn broodmagere taks zit. Weliswaar schuldenvrij maar nagenoeg zonder buffers, een nu al weer fors terug gezakte begroting en qua financiële armslag dus weer op zeer ruime afstand van Ajax en PSV. En ook nog eens met een momenteel weinig renderende jeugdopleiding. Dat laatste is ook wel eens veel beter geweest! Valt de TD evenzeer aan te rekenen!

Een nieuw stadion zou redding moeten brengen maar daar heb je geen technisch directeur bij nodig. Daar gaan heel andere specialisten over. En dan hebben we het wel over een uiterst controversieel en risicovol project, waarover de meningen rondom Feyenoord zeer verdeeld zijn en dat gepaard gaat met enorme risico’s, zowel qua investering annex financiering als qua exploitatieopzet. Martin van Geel kan als technisch directeur van Feyenoord in sportieve zin gerust bankroet worden verklaard. Dat zag je zaterdagavond in de thuiswedstrijd tegen Willem II weer op zeer pijnlijke wijze terug op het smetteloos groene laken van De Kuip. Feyenoord beschikt thans over een zeer matige selectie, die weliswaar af en toe uit haar slof kan schieten maar doorgaans uiterst pover tot ronduit slecht presteert. Waar de dieptepunten de hoogtepunten verre overtreffen. En een spelerscollectief dat dit seizoen alweer zijn zevende competitienederlaag incasseren moest. Waarvan twee in eigen huis tegen op de ranglijst veel lager gepositioneerde tegenstanders. Een selectie waarin de bezieling dikwijls ver te zoeken is en waar men te vaak niet verder komt dat wat obligaat en risicoloos heen en weer schuiven van de bal naar een vrijstaande medespeler.

En dat valt de man, die naar verluidt bij het Fox-programma “De tafel van Kees” zijn ellenlange tenen nauwelijks onder die tafel kon verbergen, ernstig te verwijten. Zijn opmerking “Als ik hier voor mijzelf zat, was ik na het kampioenschap gestopt” is ronduit een zwaktebod. Alsof hij zich als een bescheiden Jan Modaal opoffert voor het belang van Feyenoord.. Of als onbezoldigd kaderlid voor een vakbond. Liefdewerk oud papier. Maar neen, mijnheer toucheert ieder seizoen een buitengewoon riant jaarsalaris. Daar passen heel wat salarissen in van Jantjes Modaal die zich tweewekelijks veel te vaak groen en geel (sic!) ergeren aan het vertoonde spel. Ik ben benieuwd hoe lang hij de almaar toenemende druk op zijn positie kan weerstaan. Het Legioen heeft het helemaal met hem gehad en scandeerde ook zaterdagavond tijdens de ergerlijke wanprestatie tegen Willem II weer luid en duidelijk dat hij moest “oprotten”. Weinig parlementair uitgedrukt natuurlijk, hoewel het taalgebruik in met name de Tweede Kamer inmiddels ook aardig ie verloederd.

Wat gisteren net als tegen Emmen opviel waren de lege stoelen, een fenomeen dat we de laatste jaren ietwat waren ontwend. Het zal best zo zijn wat zij die het nog voor de gekwelde TD opnemen benadrukken dat hij niet valt te benijden. Maar met het salaris dat periodiek op diens bankrekening wordt bijgeschreven zou menigeen zich ook graag willen laten uitkafferen. Geld verzoet niet alles, maar wel veel. Daar verlegt een mens doorgaans graag zijn acceptatiegrenzen voor. Zolang de beste man niet inziet dat zijn houdbaarheidsdatum is verstreken zal het verbaal en via sociale media schofferen en bruuskeren naar ik vrees gewoon doorgaan, tenzij de prestatiecurve gelijk de hockeystickgrafiek van Michael Mann ineens bijna loodrecht omhoog zou buigen. Maar hij weet zelf ook wel dat iets dergelijks niet gaat gebeuren. En hij geeft ook proactief aan dat de mogelijkheden van Feyenoord veel beperkter zijn dan die van Ajax en PSV. Dat zou op zich niet verwijtbaar zijn, mits hem niet veel onrendabele aankopen konden worden aangewreven. En een schrijnend gebrek aan daadkracht in meerdere opzichten.

Hij kan zijn handen echter niet gelijk Pontius Pilatus in onschuld wassen, ook al nadert Goede Vrijdag weer met rasse schreden. Hij doet er net als destijds bij Ajax verstandig aan de eer aan zichzelf te houden nu het nog kan. De geest is uit de fles, de doos van Pandora voor hem geopend en het naderend onheil lijkt voor hem niet meer te keren. Het worden woelige tijden in De Kuip, nu na dit voetbalweekend ook de derde plaats uiterst wankel is geworden. Die hangt nu echt aan een zijden draadje en berust nog slechts op het meerdere aantal goals vóór bij een verder gelijk doelsaldo. Nog acht wedstrijden te gaan, Parijs is nog ver en de Goalsingel voorlopig weer helemaal uit zicht en onbereikbaar. Tel uit je winst maar Martin vooral zijn knopen.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart