COLUMN: Over Gio en Van Geel
6 januari 2019 14:15
Beste Feyenoord-vrienden,
Wat er bij ons dierbare Feyenoord achter de schermen allemaal gebeurt kan ik als eenvoudige supporter natuurlijk niet waarnemen. Hoogstens bevroeden. Hoe het bijvoorbeeld intern staat met de positie van Giovanni van Bronckhorst. En met die van Martin van Geel. Want met het weg sturen van het voormalige hoofd jeugdopleiding zijn wij er natuurlijk nog niet. Een trap hoort van bovenaf te worden schoon geveegd. We kunnen slechts naar een en ander gissen, hoogstens onze vermoedens hebben.
De eerste job van “de ideale schoonzoon”als hoofdcoach is er vooralsnog een geweest van pieken en dalen. Hoogte- en dieptepunten. Von Himmelhoch jauchzend zum Tode betruebt. In het begin een geduchte nederlagenserie in de competitie, onderbroken door een nipte bekerzege (0-1, doelpunt Botteghin) in Kerkrade. Dat was meteen de reddingsboei naast het helende intermezzo van de kleine maar o zo giftige generaal Dick Advocaat. Want Feyenoord was hopeloos weggezakt op de ranglijst van de competitie, werd echter wel bekerwinnaar in 2016. En prijzen werken tot op zekere hoogte heilzaam. Giovanni mocht verder gaan. En toen kwam als beloning voor het geconsolideerde vertrouwen het ongekende succesjaar 2016-2017, dat overigens wel begon met een nederlaag tegen PSV om de Johan Cruijff-schaal. We startten dat competitiejaar echter met een geweldige ploeg. Want wat te denken van Eljero Elia (sinds 2015), Steven Berghuis (nieuw in 2016), Dirk Kuijt (sinds 2015) en verder Brad Jones, Rick Karsdorf, Terence Kongolo, Eric Botteghin (scoorde in Eindhoven de enige en dus winnende goal tegen PSV), Jan-Arie van der Heijden, Sven van Beek, Karim El Ahmadi (diens inbreng was zeer cruciaal als balafpakker en heerser op het middenveld) , Jens Toornstra, Nicolas Jorgensen (werd als centrumspits en aanvalsleider topscorer van de Eredivisie), Tonny Vilhena en ja, zelfs ook goaltjesdief en pinch-hitter Michel Kramer met zijn cruciale late doelpunten in de uitwedstrijden tegen NEC (1-2) en FC Utrecht (3-3). Redde trouwens ook de eer uit tegen Ajax (2-1 nederlaag). Het bleek een gouden mixture, goed genoeg om vanaf competitiedag 1 tot en met dag 34 koploper van de Eredivisie te zijn en te blijven. Na 18 jaren werden we eindelijk weer eens landskampioen.
Achttien jaren waarin weliswaar de UEFA-Cup (2002) werd gewonnen, maar daarnaast slechts twee keer de KNVB-beker (in 2008 en 2016), niet in de laatste plaats dankzij relatief gunstige lotingen en een dosis geluk zoals het eigen doelpunt op de valreep, dat de zege bracht over Ajax. Maar ja, zonder geluk vaart niemand wel. En vervolgens wonnen we de Johan Cruijf-schaal in 2017 wel (ten koste van Vitesse). En vorig seizoen werd dan weer de beker gewonnen, waarbij de lotingen ons wederom nogal welgevallig waren, al kregen we ook landskampioen PSV op visite, dat met 2-0 werd verslagen. Het leek wel een deal met de Zwartrokken, want naderhand in de competitie schopte Feyenoord geen deuk meer in een pakje boter tegen PSV, geheel tegen de traditie in voor wat betreft thuiswedstrijden tegen PSV.
In de competitie was het sowieso allemaal al een stuk minder dan in het kampioensjaar. We eindigden als vierde met zeventien punten minder dan PSV, dertien punten minder dan Ajax en vijf punten minder dan AZ. Die volkomen verloren competitiejaargang waren we vooraf nota bene nog zelfs door Johan Derksen getipt als favoriet voor de titel gezien de voor Feyenoord-begrippen spectaculaire aankopen, maar het werd helaas een groot sportief fiasco. Doch de beker bracht dus wederom redding en het nu lopende seizoen werd zelfs gestart met winst in successie van de Johan Cruijff-schaal, en dat gebeurde nog in het Philips-stadion ten koste van PSV ook. Echter, het openingsduel in en tegen De Graafschap zette met een beschamende 2-0 nederlaag meteen in mineur de toon van wederom een uiterst frustrerende competitiejaargang. Die ook weer werd gekenmerkt door pieken en dalen. Een zege op PSV dat daarmee het enige puntverlies leed in een verder vlekkeloos competitieverloop, de traditionele uitnederlaag tegen Ajax en een zeer beschamende 0-2 zeperd thuis tegen de stugge debutant Fortuna Sittard. Waarmee de hoop op betere tijden na de ogenschijnlijk cruciale zege op PSV meteen weer de bodem werd ingeslagen, ook nog eens gevolgd door een lamlendige remise in en tegen (ADO) Den Haag (2-2). Rechtsback Nieuwkoop demonstreerde daarbij zeer opzichtig zijn volstrekte incompetentie door antivoetballer Tommie Beukelsdijk slechts via een strafschopwaardige overtreding af te kunnen stoppen. Alleen al voor dat hemeltergende onvermogen verdiende Nieuwkoop donker rood.
Ik ben er nu eigenlijk wel klaar mee. Met Gio. En met Van Geel. Feyenoord is heel vaak te wispelturig, te onberekenbaar, te teleurstellend, en te matig. Wegens gebrek aan concurrentie lijkt de derde positie deze keer schier onaantastbaar, tenzij de slechte beurten tegen Fortuna en ADO een vervolg krijgen na de winterstop. Er wordt vooralsnog niets gedaan om de selectie tijdens deze winterstop te versterken. De middelen daartoe zullen wel niet voorhanden zijn. Het enige wat er nu qua rampenscenario nog aan ontbreekt is om na een mogelijke revanche tegen Fortuna Sittard voor de beker in de halve finale een uitwedstrijd tegen Ajax te loten. Daarmee zou een definitief einde komen aan het prijzenfestival van Gio, dat hem als hoofdcoach relatief lang op de been heeft gehouden. En in diens kielzog de mee profiterende Martin van Geel. Ik zou mij bijna zo’n inktzwart scenario wensen, maar ben er toch weer te veel Feyenoorder voor. Tegen beter weten in hoop ik er toch nog op dat Feyenoord ons in de tweede seizoenshelft positief gaat verrassen.
Allemaal los van het wel en wee van onze geliefde club een gelukkig en gezond 2019 toegewenst!
ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart
