COLUMN: Wat een deceptie!

Beste Feyenoord-vrienden,

Voor de laatste wedstrijd die wij tegen Fortuna Sittard speelden moeten wij al teruggaan tot 19 april 2002. Vele jaren heeft de fusieclub uit Sittard (het roemruchte Fortuna ’54 speelde ooit in Geleen, de andere fusiegenoot was Sittardia) een anoniem bestaan geleid in wat nu de Keukenkampioen Divisie heet, vaak ook nog in de onderste regionen. In de jaren dat Fortuna Sittard wel in de Eredivisie voetbalde heeft het ons geregeld parten gespeeld. Op 21 augustus 1998 voetbalde Feyenoord het openingsduel van zijn voorlaatste kampioensjaar uit tegen de Limburgse geel-groenen. Feyenoord won met 1-2 dankzij een late goal van Henk Vos. Niettemin liep Feyenoord schade op want tijdens de wedstrijd had aanvoerder JP van Gastel een elleboogstoot uitgedeeld aan de buitengewoon irritante Ronald Hamming die de ABN-AMRO directeur Jaap Uijlenberg in diens rol van arbiter was ontgaan. Camerabeelden van de altoos 020-gezinde NOS verrieden echter de wandaad van het Brabantse kanon.

Nadat hij in eerste instantie bij de tuchtcommissie was weggekomen met vrijspraak werd hij na beroep door de openbare aanklager alsnog door de commissie van beroep voor zes wedstrijden geschorst, waarvan twee voorwaardelijk. Daartegen voerde Feyenoord weer een kort geding omdat nergens in het tuchtreglement was opgenomen dat een vrijspraak door het tuchtcollege in beroep alsnog kon worden omgezet in een schorsing van meerdere wedstrijden. Het kort geding diende voor de rechtbank Utrecht, waar de president mr. H. Schepen de vordering van Feyenoord alsnog afwees. De club heeft nadien helaas geen bodemprocedure meer gevoerd, hetgeen voor de rechtsvorming en uit oogpunt van rechtszekerheid wellicht interessant had kunnen zijn.
https://www.nrc.nl/nieuws/1998/10/02/rechter-wijst-vordering-van-feyenoord-af-7417107-a631111

Van Gastel moest toen berusten en diende zijn lange straf gewoon uit, om daarna in het vervolg van de competitie een belangrijke rol te spelen bij het veroveren van de veertiende landstitel. Want wie herinnert zich niet de pegel van kanon Jerommeke in de dying seconds tegen Vitesse in het Gelredome, waardoor de enige echte concurrent van dat seizoen de late zege alsnog werd ontfutseld. Ik herinner mij nog hoe mijn jongste zoon mij eerst de jobstijding van de 1-0 doorgaf toen mijn vrouw en ik ons in de gezellige Kerstdrukte in onze woongemeente Deurne hadden gestort. Even later belde hij opnieuw, door het dolle heen, want Van Gastel had van ver buiten de zestien uit een indirect genomen vrije trap met een geweldige kanonskogel de Arnhemse goalie Westerveld verschalkt (1-1).
https://www.youtube.com/watch?v=YxYIOkNVysU

Terug naar Fortuna. Twee keer ontmoeten we de club in een bekerfinale. In 1957 tegen het toenmalige Fortuna’54 ging het ondanks een voordelige ruststand van 2-1 helemaal mis (2-4), maar in die tijd had Fortuna dan ook een topelftal met onder meer koningsschutter Bram Appel, Neerlands beste doelman aller tijden (vind ik) Frans de Munck en de legendarische stopperspil Cor van der Hart. In 1984, tijdens het historische Cruijff-Gullit seizoen, won Feyenoord wel in de bekerfinale van het veel bescheidener Fortuna Sittard, inmiddels dus een fusieclub. Feyenoord won met 1-0, Peter Houtman was in de 72ste de matchwinnaar. In competitieverband ging Feyenoord – ook in de eigen Kuip – door de tijden heen ook wel eens flink onderuit tegen de fusieclub. Op 29 oktober 1997 werd het in de Kuip 1-3 met Ronald Hamming in een glansrol en Geert Meijer als onze tijdelijke trainer en op 6 mei 2001, de voorlaatste thuiswedstrijd tegen Fortuna tot gisteren, werd het 2-3.

Ja, en statistisch gezien is de deceptie van de late zondagmiddag geen verrassing. In alle andere opzichten wel natuurlijk. Maar de ontluisterende nederlaag van gisteren past toch echt naadloos in de geschiedenis van ons dierbare Feyenoord. Het klassieke voorbeeld blijft dat uit 1970. Op 9 september 1970 won Feyenoord de Wereldbeker en drie weken later zag het zich uitgeschakeld worden in Europacup I-verband door het volkomen onbekende en nietige Ut Arad, dat voordien en ook nadien nooit meer een rol van betekenis zou spelen in Europees verband. Feyenoord verspeelde tegen Fortuna Sittard in het seizoen 1996-1997 (op 19 april) al eens zijn kampioenskansen door thuis niet verder te komen dan een roemloze 4-4, waarbij Ronald Koeman eerst een penalty miste en er daarna een benutte. Feyenoord kwam drie keer op achterstand, boog die uiteindelijk elf minuten voor tijd om in een voorsprong maar zag die drie minuten later weer verloren gaan. PSV werd mede door dit falen landskampioen in dat jaar 1997.

Na de ware deceptie van gisteren heeft Feyenoord ook weer definitief afscheid genomen van welke titelkans dan ook, voor zover die toch al serieus genomen moest worden. Want Feyenoord zit af en toe wel eens in een positieve flow, maar bijna even vaak komt daar dan weer op buitengewoon ontnuchterende wijze een bruusk einde aan. Zoals gisteren dus. Want ja, Gerard Cox en geen supporter van Feyenoord zijn voor je lol. Het zijn geciteerde oude wijsheden waarmee wij het met onze “net niet”- topclub zo heel vaak moeten doen.

Het is ook dit maal weer niet anders.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart