COLUMN: De jaarlijkse zeperd is weer opgehaald

Beste Feyenoord-vrienden,

Hoewel het perspectief op succes al decennia lang niet bepaald wenkend is (en dat is een understatement) zal er waarschijnlijk nog nooit met een zo zwaar gemoed de klassieker tegemoet zijn gezien als die welke vandaag moest worden gespeeld. De klassieker die allang die naam niet meer verdient. Daarvoor is de balans al decennia lang veel te veel naar 1 kant doorgeslagen. Het is een merkwaardige en mysterieuze driehoek, dat evenwichtige krachtenveld van de nationale “top drie” (voor zover nog intact) bij onderlinge ontmoetingen. Want daarbij is Ajax altijd een Angstgegner voor ons, PSV voor Ajax en wij voor PSV. Ook dit seizoen wisten we PSV al weer te kloppen en nog wel in Eindhoven ook, te weten voor de Johan Cruijff-schaal. En PSV versloeg in competitieverband in eigen huis Ajax met gemak met aansprekende cijfers (3-0).

Bij voorbeschouwingen jegens de klassieker moet ik naar een ver verleden terug gaan om tot aansprekende resultaten in de residentieloze hoofdstad te komen. Ik kan er vier noemen die ook nog eens medebeslissend waren voor het uiteindelijk winnen van een prijs. De eerste keer was in het najaar van 1968, toen Feyenoord dankzij een ietwat gelukkige kopbal van Henk Wery welke door de graaiende armen van Ajax-doelman Gert Bals glipte, dik verdiend met 0-1 wist te winnen en daarmee de basis legde voor het in 1969 binnen gesleepte landskampioenschap. In datzelfde seizoen versloeg Feyenoord Ajax ook nog een keer in bekerverband in het Olympisch Stadion (1-2, beide goals van Ove Kindvall). Die successen waren des te opmerkelijker aangezien Ajax dat seizoen als eerste Nederlandse club de finale bereikte van het belangrijkste Europese toernooi, de EC I. Maar die eindstrijd in Madrid werd dan wel weer kansloos met 4-1 verloren van een ontketend AC Milan, dat een half jaar later als houder van de cup-met-de-grote-oren en de Wereldbeker zijn Waterloo zou vinden tegen een ongekend sterk Feyenoord. De enige tegentreffer van Ajax in die finale kwam nog uit een elfmetertrap van Vasovic ook. De Mokummers met Johan Cruijff, Piet Keizer, Sjaak Swart en Henk Groot in de ploeg waren niet opgewassen tegen de wereldklasse van spelers als Pierino Prati, Angelo Sormani, Kurt Hamrin, Giovanni Rivera, Karl Heinz Schnellinger en Fabio Cudicini, bijgenaamd “de spin”.

Twee seizoenen later zou Feyenoord weer zijn slag slaan in het Olympisch Stadion. In de voorlaatste wedstrijd van dat seizoen nam Feyenoord revanche voor de eerder geleden bekernederlaag in eigen huis waarbij de altijd nogal overschatte trainer Rinus Michels het na afloop niet kon laten denigrerende opmerkingen jegens Feyenoord te maken. Zoiets als “ja als Feyenoord dan niet van ons wil winnen tegen zijn vermeende B-elftal (met Cruijff gewoon in de ploeg) in De Kuip, dan doen wij dat maar”. Feyenoord reisde toentertijd vol gramschap en revanchegevoelens naar Amsterdam met de geblesseerde Theo Laseroms (gebroken sleutelbeen) en Rinus Israel (ingezwachteld vanwege een onwillige beenspier) om sportieve wraak te nemen en alsnog beslag te leggen op de tiende landstitel voor de trots van Zuid. Dat lukte met grote overtuiging (1-3 na een 1-0 achterstand bij de rust door een kopbal van de snel daarna geblesseerd uitvallende Piet Keizer, waar Dick van Dijk voor in de plaats kwam). De razendsnelle en attente Kindvall met een schot van dichtbij in het dak van het doel en verdediger Dick Schneider met twee kanonskogels stonden garant voor het grote succes.
http://www.feyenoorddegrootste.nl/nieuws/1025/feyenoord-met-de-borst-vooruit-in-het-olympisch-stadion.html

Ajax sleepte daarna zijn eerste EC I-cup in de wacht, hetgeen de prima prestatie van Feyenoord in Mokum nog eens onderstreepte. In 1987 zou Feyenoord Ajax nog eens met 1-3 in Amsterdam verslaan in een seizoen dat Ajax de EC II zou winnen, waarbij Mario Been met een afstandsschot de beslissing bracht en daarmee voor de helft in de voetsporen van Schneider zou treden. Echter, dat succes leverde uiteindelijk geen prijs op voor ons dierbare Feyenoord. De laatste opmerkelijk uitzege die wel weer een prijs opleverde was in het seizoen 1994-1995. Misschien is dat wel het grootste succes van Feyenoord in Amsterdam geweest, omdat Ajax dat seizoen niet alleen de Champions League en de landstitel zou winnen, maar ook nog eens het hele seizoen ongeslagen bleef. Het 1-2 verlies in de kwartfinale van het bekertoernooi tegen uitgerekend Feyenoord (doelpunten van Ruud Heus uit een pingel en Mike Obiku in de sudden-death verlenging) bleek achteraf de enige nederlaag voor de residentieloze hoofdstedelingen dat seizoen. Feyenoord zou de beker uiteindelijk winnen na vijf zeges tegen uitsluitend Eredivisie-tegenstanders die ook nog eens op de finale in De Kuip na allemaal in uitwedstrijden werden behaald (FC Groningen, Willem II, Ajax en Heerenveen).

Het is allemaal verleden tijd. Winnen van Ajax, het is Feyenoord sinds de gouden zestiger en begin zeventiger jaren nog maar sporadisch gelukt. Wat ooit een klassieker werd genoemd, verdient die eretitel allang niet meer. Hoe pijnlijk ook, de onderlinge ontmoetingen tussen Ajax en PSV hebben daar veel meer recht op. En dat is al zo vanaf 1975. Dat jaar meegerekend werd PSV tot op heden 20 keer landskampioen, Ajax 17 keer en Feyenoord 4 keer. Het begrip klassieker is daarmee wel erg gedateerd geworden.

Ook vandaag was het een uiterst eenzijdige vertoning, waarbij Feyenoord-hater Kuipers en de VAR (alweer) ook een flink handje hielpen. Natuurlijk was de rode kaart terecht, maar de eerste overtredingen van Feyenoord werden bijna 1 op 1 met kaarten bestraft, waarvan dus 1 rode. Kennelijk vond de uiterst omstreden Twentse arbiter het zelf ook te veel gaan opvallen, want in de resterende wedstrijd deelde de Jumbo-zetbaas nog maar 1 (gele) kaart uit en die was voor een Ajacied.

We zijn er voorlopig weer een jaar vanaf, van die strafexpeditie naar de residentieloze hoofdstad, tenzij we Ajax ook nog uit loten voor de beker. Maar dan zullen we eerst aanstaande donderdag thuis van ADO Den Haag moeten winnen. De enige kans nog op een tweede prijs na het eerder winnen van de JC-schaal. Want de kansen op de landstitel zijn op nog geen derde van de huidige competitiejaargang alweer definitief voorbij. Dat waren die eigenlijk bij voorbaat al gezien het enorme kwaliteitsverschil met Ajax en iets minder met PSV. Maar nu is het ook al weer in keiharde cijfers tot uitdrukking gekomen. En cijfers liegen nooit.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart