COLUMN: Naar de mogelijkheden is het optimum bereikt

Beste Feyenoord-vrienden,

Natuurlijk is het kampioenschap de hoogste te winnen nationale prijs, vriendelijk voorbijgaand aan de Johan Cruijff-schaal, waarbij men zich als winnaar van die prijs kampioen der kampioenen mag noemen. Maar die trofee gaat maar over één wedstrijd, de landstitel over 34 duels en dat is andere koek. Helaas zijn we dit seizoen zeer zwak begonnen met twee remises tegen achtereenvolgens Fortuna Sittard thuis en stadgenoot Sparta uit. Daarmee werden we meteen op ruime achterstand (want meer dan één wedstrijd) gezet jegens het dit seizoen vaak ongenaakbare PSV. Die club lukte het net niet om de inmiddels officieuze titel ongeslagen binnen te hengelen. Die verdienste gaat uit naar NEC, al zal de opmerkelijke Nijmeegse prestatie de traditionele provinciale grootspraak in de voormalige Lichtstad en omgeving nauwelijks temperen. Bescheidenheid is niet het meest prominente handelsmerk in de kringen van de Zwartrokken. Maar dat maakt niet uit, de statistieken vormen tezamen de meest dominante component van de voetbalhistoriografie.

Echter, al werden we helaas ook deze keer weer niet twee keer achter elkaar landskampioen (dat gebeurde alleen in 1961 en 1962), bij mij is de vreugde om het winnen van de veertiende beker in de clubgeschiedenis van ons dierbare Feyenoord er niet minder om. Ook in 1995 was dat zo en toen in optima forma. In dat jaar waarin Ajax alles won wat er zowel nationaal als Europees en zelfs mondiaal te winnen was aan prijzen, gaf het veroveren van de KNVB-beker door Feyenoord mij zeer veel voldoening. Temeer omdat daarvoor in vier uitwedstrijden achtereenvolgens FC Groningen, Willem II, Ajax en Heerenveen werden uitgeschakeld. En in de finale Volendam. Dat mocht gerust een topprestatie worden genoemd, want met name Ajax was dat seizoen, ook internationaal gezien, onoverwinnelijk. Maar Obika bezorgde met zijn sudden death-goal ons toen de glorieuze zege op Ajax in het (toen nog) Olympisch Stadion (1-2).

Ook dit keer kreeg Feyenoord die dennenappel allesbehalve voor een appel en een ei opgediend. Waar NEC een relatief gemakkelijk programma afwerkte, kreeg Feyenoord tegenstanders als PSV, AZ en FC Utrecht op bezoek. En wat PSV betreft was dat “driemaal is scheepsrecht”, nadat eerder voor de JC Schaal en in competitieverband in strijd met een oude traditie als Angstgegner van PSV beide keren het onderspit werd gedolven. Maar gelukkig was in het knock-out bekertoernooi Feyenoord wél de sterkste en zou trouwens in competitieverband in Eindhoven ook gelijk worden gespeeld. Waarbij die rol van Angstgegner voor PSV weer een beetje in ere werd hersteld. En gelukkig voor ons wonnen we dus de bekerfinale van een nauwelijks minder NEC (in de eerste helft zelfs beter dan de Trots van Zuid, maar in het tweede bedrijf sloeg de weegschaal door het surplus aan klasse toch door ten gunste van Feyenoord). Helaas gooide vervolgens het domme rood van Minteh speltechnisch gezien roet in het eten en mochten we Timon Wellenreuther zeer dankbaar zijn dat hij ons behoedde voor wat ongetwijfeld een fatale tegentreffer zou zijn geweest. De invaldoelman die geenszins onderdoet voor Bijlow en veel minder blessuregevoelig is mag wat mij betreft de vaste doelman van Feyenoord worden. Laat hem in ieder geval onder geen beding naar Eindhoven gaan!!

Na de niet briljante maar wel uiterst nuttige uitzege op de Adelaars uit de Overijsselse koekstad is nu dus ook de vele CL-miljoenen opleverende second best-plaats definitief veilig gesteld. Wat mij betreft is daarmee dus wel het optimum voor dit bijna voorbije seizoen bereikt.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart